Nyaungshwe i Taunggyi

To nie była sympatyczna noc. Starsza Niemka z pokoju konkretnie się zatruła i potwornie wymiotowała wiele godzin, no a bambusowe ściany nie tłumią zbytnio odgłosów.
Po dobrym śniadanku poszliśmy na przystań i a 9tys (35zł) wynajęliśmy na 3 godz łódź, którą popłynęliśmy do Maing Thauk. Pierwotny plan stanowiły rowery, ale ze względu na małą kontuzję stopy Grzesia zdecydowaliśmy się na wygodniejszą opcję. I w sumie dobrze, bo płynięcie po jeziorze to naprawdę niezwykła przyjemność okazja do obserwacji życia na wodzie.
Maing Thauk to wioska podzielona na część lądową i pływającą, które łączy długi most. Niestety ze względu na dość wysoki poziom wody, początkowa część pomostu była zalana i nie udało nam się po nim przespacerować. Szkoda bo na wodzie wokół rosły piękne różowe lilie.
Po 15min marszu dotarliśmy na niewielkie targowisko. Sam targ jest niewielki i niczym się nie wyróżnia. Ten w Kalaw był ciekawszy. Za to można było kupić kilka ciekawych pamiątek: fajki (5$), szal (2500kyat = 10zł), bransoletki (2000k = 8zł) i stare monety birmańskie.
Nasz popołudniowy pierwszy kontakt z Internetem okazał się być dość frustrującym przeżyciem. Co chwilę wyłączano Internet i to czasem na bardzo długo. Przez godzinę wysłałam dwa maile i zerknęłam na facebooka. I tyle.
O 16:00 wraz z Niemką i Brytyjczykiem jedziemy z taksówkarzem o znanym nam już imieniu Min Min do największego miasta w okolicy – Taunggyi, na Hot Air Baloon Festival. Czas dojazdu: 40min szalonym tempem, prawie przejeżdżając psa, kosząc szlabany i nie zważając na mega wyrwy w powierzchni drogi.
Na festiwalu spędzamy czas do 23ciej. Min Min przejął się rolą opiekuna i zaprowadził nas w miarę bezpieczne miejsce. Najpierw jednak połaziliśmy po okolicy, wypiliśmy piwko, spróbowaliśmy kilku ulicznych przysmaków, a w części hazardowej festiwalu spotkaliśmy Carol i Stefana – naszych Szwajcarów z trekkingu.
Festiwal Balonów odbywa się co roku w Taunggyi w listopadzie. Trwa tydzień i kończy się mniej więcej w pełnię Księżyca. To nie tylko pokaz, ale przede wszystkim konkurs na najbardziej efektowny balon. A balonów są dwa rodzaje – unoszące w powietrze konstrukcje ze świecących lamp i te które w powietrzu zaczynają odpalać olbrzymie ilości sztucznych ogni. Oczywiście im dłużej te ognie rozbłyskują na niebie tym wyższa punktacja. Ale kluczem do sukcesu jest w ogóle fakt, aby taki ciężki balon dał radę wznieść się w powietrze, nie spadł, nie spłonął itd. Poziom bezpieczeństwa festiwalu w skali 0-10, oceniam na 3, tzn. im więcej masz rozumu w głowie tym większe szanse, że nic Ci się nie stanie plus dawka szczęścia. Przykładem były 3 z 4 balonów z fajerwerkami, które widzieliśmy. Niby staliśmy w bezpiecznej odległości, a jednak wiatr zaczął wiać w naszą stronę i pierwsze ognie strzelały prosto w nas, kolejny balon zaczął płonąć w powietrzu i spadł zaledwie 50m za tłumem i wzniecił pożar; ostatni był zbyt ciężki i po półgodzinnej próbie wzniesienia go w powietrze, odpalił ognie prosto w tłum ludzi. Widziałam palącego się człowieka i motocykle. Z pewnością pełno było poważnych poparzeń. Ale show niesamowite!

Uwaga: od turystów próbuje się wymusić opłatę 3tys kyatów. Jest nawet tabliczka, że "Foreign guests are requested to pay 3000k". Przyczepiliśmy się do słowa "requested" ( a nie "must") i do faktu, że Festiwal jest bezpłatny i oddaliliśmy się od Pana, który oczekiwał zapłaty.

Zdjęcia (19)

Komentarze (0)